Metoda PNF Rehabilitacja

Metoda PNF (Proprioceptiv Neuromuscular Facilitation), czyli torowanie nerwowo-mięśniowe to koncepcja, która postrzega pacjenta w sposób całościowy. Wykorzystujemy w niej najsprawniejsze obszary ciała, by uzyskać aktywność ruchową w rejonach uszkodzonych i słabych. Najważniejszym celem terapii jest odzyskanie funkcji utraconej przez pacjenta. Istotą metody jest maksymalne pobudzenie receptorów. W tym celu stosujemy m.in. komendę słowną, opór kierunkowy i bodźce wzrokowe.

Każdy ruch odbywa się trójpłaszczyznowo, co angażuje maksymalną ilość mięśni, a także przypomina ruchy wykonywane na co dzień. Ruchy te prowadzone są wzdłuż skośnych osi (diagonalnych), ponieważ większość mięśni szkieletowych ma taki przebieg, a za najważniejszą komponentę ruchu uważana jest rotacja.

PNF jako koncepcja powstała w 1946 r. w Kalifornii dzięki współpracy neurofizjologa – dr Hermana Kabata i fizjoterapeutki – Maggie Knott. Jest to metoda stale rozwijająca się, w oparciu o najnowsze doniesienia nauk medycznych.

Terapia według filozofii PNF ma być bezbolesna oraz funkcjonalna. Musi być zgodna z potrzebami pacjenta i jasno określać cel rehabilitacji. Dzięki temu, że w terapii skupiamy się na potencjale i mocnych stronach pacjenta (najsprawniejszych obszarach ciała), skutkuje to wiarą w powodzenie ćwiczeń, a także zwiększeniem jego motywacji.

Terapia PNF jest jedną z najpopularniejszych metod stosowanych w rehabilitacji. Wynika to zapewne z faktu, iż jest wysoce efektywna oraz dlatego, że można ją stosować u wielu pacjentów, m.in. neurologicznych, ortopedycznych, pediatrycznych, geriatrycznych.

Zobacz również: Metody rehabiltiacji, Wyciąg Szyjny Saunders