Zespół Bolesnego Barku

Przyczyny bolesnego barku mogą być bardzo zróżnicowane. Choroba może być wynikiem zapalenia przyczepów ścięgnistych, zapalenia kaletki podbarkowej, oraz mięśnia nadgrzebieniowego lub zużycia się tkanek miękkich powstających na skutek urazu, długotrwałego braku ruchu, a także chorób przewlekłych (RZS, dna moczowa). Do dolegliwości może dojść na skutek nieprawidłowo wykonywanych ćwiczeń, przy gwałtownych ruchach, przeciążeniach stawu oraz jednostajnymi powtarzającymi się ruchami. Innymi przyczynami bolesnego barku mogą być: uszkodzenia mięśni w obrębie barku, zespół ciasnoty podbarkowej, zamrożenie barku, zmiany zwyrodnieniowe stawu ramiennego oraz barkowo-obojczykowego, niestabilność barku.

Głównym objawem bolesnego barku jest ostry kłujący ból o różnym natężeniu nasilający się w nocy, utrudniający zasypianie i leżenie na chorej stronie, któremu czasem może towarzyszyć obrzęk. Bywa, że początkowo jest niewielki, pojawia się tylko przy unoszeniu kończyny powyżej linii ramion, z czasem jednak nasila się i dokucza także przy innych ruchach ręki oraz czynnościach dnia codziennego np. czesanie się, ubieranie lub sprzątanie. Zdarza się także, że ból pojawia się nagle w trakcie wykonania gwałtownego ruchu, któremu towarzyszy cierpnięcie ręki oraz ograniczenie ruchomości. Do innych objawów zaliczamy wzmożone napięcie mięśniowe, osłabienie mięśniowe, a także ból promieniujący od odcinka szyjnego, który może być objawem również chorób serca.

Istotne jest to aby pacjent od początku objawów był jak najszybciej zdiagnozowany i skutecznie leczony, aby skrócić okres rekonwalescencji, w tym celu stosuje się badania obrazowe RTG, USG czy rezonans magnetyczny. W leczeniu zachowawczym ważne jest unikanie przeciążania ręki oraz chłodzenie chorego barku. Kluczowym elementem jest rehabilitacja ruchowa z pomocą fizjoterapeuty, opierająca się na odpowiednio dobranych ćwiczeniach wzmacniających oraz rozluźniających, mająca na celu przywrócenie prawidłowej funkcji barku. W tym celu stosuje się: terapię manualną, masaż okolicy barku, rozluźnianie powięziowe, masaż tkanek głębokich, kinesiotaping. W końcowym etapie wprowadza się ćwiczenia całej kończyny górnej, które zwiększają jej siłę mięśniową, poprawiają kontrolę i dynamikę ruchów. Wdraża się także ćwiczenia poprawiające jego stabilizacje, czucie głębokie oraz kontrolę nerwowo-mięśniową. Dopełnieniem do leczenia może być fizykoterapia: krioterapia, laser, ultradźwięki, magnetronik, elektroterapia: (TENS, diadynamik, elektrostymulacja), lampa SOLUX.